بتن و تقویت سازهها

الیاف کربن (CFRP):
یکی از پیشرفتهترین تکنیکهای تقویت سازههای بتنی، استفاده از الیاف کربن تقویتشده با پلیمر (CFRP) است. این مواد که از نوارها و ورقهای بسیار نازک تشکیلشدهاند، با استفاده از ترکیبات چسبی ویژه، روی سطح اجزای بتنی به منظور افزایش ظرفیت خمشی یا برشی اعمال میشوند. مطالعات نشان میدهند که استفاده از CFRP مزایای زیر را دارد:
فیبرهای شیشهای (GFRP):
فیبرهای شیشهای به دلیل قیمت پایین و مقاومت بالا در برابر خوردگی، بهویژه در محیطهای مرطوب و خورنده (مانند نواحی ساحلی) انتخاب میشوند. گرچه مدول کششی این مواد نسبت به CFRP کمتر است، اما هزینه کمتر باعث افزایش کاربرد آنها در پروژههای بزرگ میشود.
کامپوزیتهای FRP:
کامپوزیتهای پلیمری تقویتشده با الیاف (FRP) از مواد سبک، مقاوم در برابر خوردگی و با طول عمر بالا تشکیل شدهاند. این سیستمها اغلب برای مقاومسازی اجزای باربر سازههای بتنی مانند ستونها و تیرها استفاده میشوند.
زلزله، نیرویی افقی و دینامیکی به سازه وارد میکند که میتواند سبب تخریب یا فروپاشی سازه گردد. به همین دلیل، تقویت بتن به منظور افزایش مقاومت سازه در برابر این نیروها امری ضروری است. رویکردهای مختلفی در این زمینه بهکار برده میشود:
علاوه بر این، جداگرهای لرزهای و میراگرها نیز نقش مهمی در کاهش اثرات زلزله بر سازه دارند. جداگرهای لرزهای، سازه را از پایه جدا کرده و انتقال انرژی لرزهای به سازه را کاهش میدهند، درحالیکه میراگرها با جذب انرژی لرزهای از آسیب سازه جلوگیری میکنند.
مواد FRP تکنیکی نوین در تقویت سازهها هستند که ویژگیهای زیر را ارائه میدهند:
روشهای اجرایی این سیستمها عبارتند از:
این تکنولوژی بهعنوان یکی از روشهای کارآمد در تقویت بتن و مقاومسازی سازههای ضعیف معرفی شده و بهطور گسترده در صنعت ساختمانسازی کاربرد دارد.